Volgens de lokale parkwachters kiest slechts 1% van de jaarlijkse bezoekers voor de tocht door de jungle. Van die 1% boekt 90% een tour bij een lokale reisorganisatie en weet slechts 10% zelf de weg naar de waterval te vinden. Het komt er dus op neer dat 0,1% van de jaarlijkse bezoekers deze waterval zelf weet te ontdekken. Dat laatste past precies in het straatje van Avanta.
Voorbereidingen
De dag voor aanvang van de jungletocht was door de reisleider gereserveerd om in Georgetown de laatste voorbereidingen te treffen. Zo moest er voldoende voedsel en water ingeslagen worden voor de duur van de tocht, plus nog wat andere benodigdheden. We wisten dat we na vertrek uit Georgetown namelijk helemaal niets meer zouden kunnen krijgen. Ook moest er nog een vliegtuigje geregeld worden om de hele groep op een afgesproken plaats weer uit de jungle op te pikken. De toegang tot het park moest ook hier geregeld worden, zodat de parkwachters weten dat er een groep mensen onderweg is. Om zo weinig mogelijk overtollige bagage mee te nemen, was met een lokaal hostel afgesproken dat we spullen achter konden laten, die we na terugkeer daar weer op konden halen.
Dag 1
De eerste dag van de tocht vertrokken we al vroeg met een busje vanuit Georgetown. Meteen buiten de stad reden we een hobbelige zandweg op, waarna we 9 uur later helemaal door elkaar geklutst arriveerden in Mahdia, een klein dorpje aan het einde van de bewoonde wereld. Omdat dit tevens het eindpunt van de weg is, en je alleen per boot verder kunt, zijn we in dit dorpje blijven overnachten.
‘met kapmessen banen we ons een pad door de dichte begroeiing’
Dag 2
Zodra het licht werd, werden we door een paar lokale mensen naar de rivier gebracht, waar we een bootje moesten regelen om ons het eerste stuk de jungle in te brengen. De jungle is hier al zo dicht, dat er zelfs geen wandelpaden zijn, en de enige manier om zuidelijker te komen per boot is. Na een boottocht van een paar uur kwamen we aan bij de eerste horde op deze reis, de Amatuk watervallen. De boot kon hier niet verder, dus moesten we te voet door de jungle naar de andere kant van de waterval om daar in een andere boot over te stappen. Gelukkig bleken bij deze waterval een aantal goudzoekers te wonen, die ons wel verder wilden brengen. Helaas wisten ze wel hun prijzen, dus na flink onderhandelen en op 1/3 van hun prijs uitgekomen te zijn, bleek de resterende dag te kort om nog voor donker op een geschikte overnachtingsplaats terecht te komen. We mochten onze hangmatten ophangen onder het afdak van de bootsman die ons de volgende dag verder zou brengen. De rest van de dag hebben we toen maar doorgebracht in het verfrissende water van de Amatuk watervallen.
Dag 3
Voor dag en dauw alweer opgestaan voor het derde deel van de reis. Het plan was om op deze dag tot aan de Tukeit waterval te komen, het laatste punt dat per boot bereikbaar is. Vanaf daar kun je alleen nog te voet verder richting de Kaieteur waterval. Maar ook dit deel van de reis vormde weer een uitdaging. Midden tussen de Amatuk watervallen en de Tukeit waterval bevindt zich namelijk de Waratuk waterval. Omdat hier helemaal niemand meer woont en er dus ook geen boot te krijgen is, hadden we geen andere keuze dan de boot langs deze waterval mee omhoog te nemen. Dus in twee groepen gingen we eerst van Amatuk naar Waratuk, en vervolgens van Waratuk naar Tukeit. Uiteindelijk was de groep ruim voor de middag weer compleet bij de Tukeit watervallen. Omdat de wandeltocht naar Kaieteur vanaf dit punt nog 4 tot 5 uur lopen was, besloten we om dezelfde dag verder te trekken maar nu te voet, omdat we dan ruim voor donker boven konden zijn.
Na een korte koffiepauze genomen te hebben om ons lichamelijk en geestelijk voor te bereiden, werden de rugzakken op onze ruggen gehesen en begonnen we aan het meest uitdagende stukje van de hele reis. De jungle is hier dicht en ondoordringbaar. Er lopen slechts een aantal smalle paadjes, die soms nauwelijks als zodanig herkenbaar zijn. Op tien meter afstand konden we elkaar soms al niet meer zien, dus het was belangrijk om dicht bij elkaar te blijven. Al snel had niemand meer een droog stukje kleding aan zijn/haar lichaam en er werden dan ook regelmatig korte pauzes ingelast zodat iedereen voldoende kon eten/drinken/rusten. Maar, er werd niet geklaagd en na ongeveer 5 uur kwamen we ineens een bordje tegen dat ons naar de luchtstrip verwees. Met frisse moed weer verder, tot we de jungle achter ons lieten en in de verte de radiomast van de Kaieteur landingsstrook boven de bomen uit zagen steken. Na drie volle dagen in de jungle waren we aangekomen op de plaats van bestemming! Meteen nadat we ons bij de aanwezige parkwachters gemeld hadden, werden we naar het gastenverblijf gebracht, een schitterend huisje op slechts twee minuten van de waterval, waar we onze spullen achter konden laten.
Het einddoel
Weer een paar minuten later stonden we dan aan de top van de hoogste vrijvallende waterval ter wereld: de Kaieteur! Missie geslaagd!De volgende dag was het zondag en zijn we de hele dag bij de waterval gebleven, zodat iedereen optimaal kon genieten van de schoonheid van dit stukje schepping. Maandag rond de middag werden we uiteindelijk door ons vliegtuigje opgehaald en terug naar Georgetown gevlogen, waar we moe maar voldaan in het hostel terugkeerden waar onze jungletocht vijf dagen eerder begonnen was.
